Afrikalı Prenses

Şair: Mehmet Kabakçı

gemiler yanaşır limanlara

senin olmadığın

sessizliği pay eder

bir yağmur tüm istasyonlara

içimde bir çocuk üşür

ve zarfların pulları sökülür

kâğıt kesiği de acıtır

cam kesiği gibi

bir mecnun var hâlâ

çöllerde dolaşan

benimse kervanım dağılmış

yitirdim develerimi

sonra ayrıldım gölgemden

eski bir komodin çekmecesi

aklıma gelir birden

bilmem nereden

oysa bulanmaz su kaynağından

dağın dağ olduğunu öğrendim

çok sonra

pelerini kaybolmuş bir prenses gördüm

dudakları dikili

kafaları kuma gömülü

elleri ceplerinde adamlar gördüm

üşüyen

hep üşüyen çocuklar gördüm

gülüyorlardı yine de

şehirsiz sokaklar

issiz dumanlar

akrebini yitirmiş saatler gördüm

mezarlıklarda gülen

ama evlerinde ağlayan

insanlar gördüm

gurbete atılmış taşlar

bir ceket astarında

yıkanmış mektuplar

dikenini yitirmiş güller

ve asla bulanmayan sular gördüm

şaşırmadım..

hiçbirine şaşırmadım bunların

başucumda bir musahhih kılıcı

ve sonra bir gün

Afrikalı bir çocuk gördüm

dişleri bembeyaz

gülüşü bembeyaz

üşümüyordu hiç

ağaçlar yeşeriyordu bakınca

bir güneş saklıyordu avucunda

sırtında bir prenses pelerini

14 Haziran 2020 – Trablusşam/Lübnan