Beşeriyetin ilki, varlığının mayasıydın ey Resul.
Âdem’e Cennetin kapısında göründün, nurunla yol gösterdin.
Sonra o nur nesiller boyu nebilerle taşındı.
571’de vücud kazandı.
Üsvey-i hasene olarak doğmuştu.
Kâinat tanımış ve alkışlamıştı bu nuru.
Ve sesler duyuldu:
’Hoş geldin ey Kâinatın Efendisi !’
Bu ses kıyamete kadar susmadı, susmayacak.
Zira bu ses sustu mu kâinat susacak.
Doldur bizim gönüllerimizi rahmete çağrınla Ey Allah’ın Elçisi
Coştur bizim kalplerimizi merhamete davetinle Ey Nebi.
Bütün güzelliklerin zirvesini gösterdin insanlığa.
Rahmet senden yansıdı, şefkat senden, merhamet senden.
Sen ay misali, ashabın yıldızların idi.
Ebu Bekir’le yansıdı âleme teslimiyet ve iman.
Ömer’le yansıdı adalet
Osman’la hilm ve haya.
Ve Ali’yle yansıdı ilim ve şecaat.
“Ben imanın şehriyim Ebubekir onun kapısı,
Ben adaletin şehriyim Ömer onun kapısı,
Ben ahlakın şehriyim Osman onun kapısı,
Ben ilmin şehriyim Ali onun kapısı” buyurdun.
Doldur bizim gönüllerimizi muhabbetinle ey Resul,
Coştur bizim kalplerimizi merhametinle ey Nebi.
Salâvatla bağlandı sana tüm gönüller
Parlak faziletleri senden öğrendi insanlık
‘’Ben çocukları sevmem’’ diyene,
Kalbin ancak evladın başını okşamakla yumuşadığını öğrettin.
Hanımları Allah’ın emaneti olarak vasiyet ettin.
‘Konuş ya Aişe, ferahlayalım’ dedin.
Enceşe’nin okuduğu coşkulu şiirle hanımları taşıyan develer hızlanınca
“Ey Enceşe, sakin ol! Kristalleri incitme, dikkatli taşı !’ diye seslendin.
Yaşlıların, engellilerin, zayıfların hamisiydin.
Mescidinin en güzel yerini onlara verdin.
‘İslam garip başladı, garip devam edecek, ne mutlu o gariplere diyerek müjdeledin.
Karşında titreyen bedeviye ise,
‘Rahat ol ! Ben de senin gibi kurutulmuş et yiyen bir kadının oğluyum’ dedin.
Senden sonra nurun insanlığın ruhu, umudu oldu.
Kur’an’ı o nurda, o nuru Kur’an’da arıyoruz.
Doldur bizim gönüllerimizi muhabbetinle ey Resul,
Coştur bizim kalplerimizi merhametinle ey Nebi.
