Sene 2019…
İlk görev yerim olan İstanbul’dan sonra ilk kez bir köy okulunda görev yapacaktım. Okulda tek öğretmen, aynı zamanda da müdür vekili olarak göreve başladığım ilk gün elimde bir özlük dosyası ve geldiğimiz yerden özlük dosyasına koyup getiremediğimiz bir sürü duygu ile girdim kapıdan içeri. Benimle birlikte atanan öğretmenlerin okulu gördükten sonra gelmekten vazgeçmiş olmaları burkmuştu yüreğimi. Ama içimde inanılmaz bir umut ve inanç vardı ve hep olacaktı.
Mesleğe duyduğum aşk her zorluğun üstesinden gelmek için cesaret verirken bir yanım tedirgin ve hüzünlüydü. Ta ki beni bekleyen 61 çift gözün gönle değen bakışını görene kadar… Geldiğim yerde bir sınıf mevcudu kadar olan öğrencinin, bahçesinde çiçek gibi açtığı bir köy okulu…
Öğretmenlik mesleğinin isminin önüne gelen bir sıfat ile ölçülemeyeceğine olan inancımı kuvvetlendiren dört fedakâr öğretmenim…
Bu şekilde başladık Büyükboyalık hikâyemize.
Derse girdiğimde tahtaya ilk yazdığım ders notu:
“Şartlarınız hayallerinizi değil, hayalleriniz şartlarınızı değiştirsin.” oldu.
İstedim ki hiçbir öğrencim imkânlardan yoksun hissetmesin. Aşkla gelecekleri bir okul olsun. Çünkü onlar her şeyin en güzelini hak ediyor. Sabahları uzun süren okul yolculuğu sırasında düşünmek için yeterince zamana sahiptik. Uzayıp giden yollara dalarken gözlerim, hayal kurmaktan alıkoyamıyordum kendimi. Çok şey hayal ediyordum okulum için. Bunları yapmak mümkün değil, diyen yanıma inat bir yanım sürekli hayal ediyordu küçük, sevimli bir köy okulunu.
Her şey okula gelirken yolculuk esnasında rüyamda okulu pembeye boyadığımızı görmem ile başladı. O gün niyet etmiştim yapacaklarımıza. Hayal ve niyet…
Sanırım en büyük kısmı buydu.
Çünkü sonrasında sanki biz imkânları değil imkânlar bizi buldu. Eğitime gönül vermiş, insana hizmet etmekten mutlu olan, gönlü imkânlarından daha büyük olan destekçilerimiz oldu. Sanki herkes bizim için seferber olmuş durumda hazırlıklara başladık. Servis sorumlumuz, okul personelimiz her gün başka bir sorunu çözebilmek için uğraşıyor, okul içinde ve okul dışında sürekli bir sorunu daha çözdük sevincini paylaşıyorduk birbirimizle. Öyle güzel bir ekip ki umutsuz olmak mümkün değil.
Boş derslerini okuma yazma bilmeyen öğrenciler için ayıran öğretmenimi görünce doluyordu gözlerim. Öğle arasında çocuklar için bahçeye çizim yapan öğretmenlerimi görünce aşkla doluyordu yüreğim. Öğrencileri için yaklaşık 2 saatlik yoldan ellerinde onlarca malzeme ilen gelen öğretmenimi görünce düğümleniyordu boğazımda hislerim. Her bir köşesinde emeğimiz, aşkımız, umudumuz, inancımız olan çalışmalar yaptık bu güzel ekip ile okulumuza.
Gözlerindeki yıldızların sayısı artıyordu öğrencilerin her yeni yapılan işte. Bunu görmek “Mutluluğun resmini işte çizdik!” dedirtiyordu bize. Kendi arasında konuşurken bir öğrencinin arkadaşına söylediği şu cümle yetiyordu tüm yorgunlukları almaya:
“Kardeşim köy okulu diye beğenmiyordu benim okulumu, şimdi gelip bir görse keşke…”
İstedim ki rengârenk bir bahçeleri olsun onlar gibi… Duvarlara şiirler yazalım ki her biri her gün renkli bir bahçeden geçip umudu okusun okulun yüzünde. Ne varsa onların dünyasında sevmeye doyamadığımız o tertemiz kalplerini yoran, okulun kapısından girdikleri an unutuversinler hepsini. Duvarda yazan bir şiir umut olsun onlara.
Onları bekleyen öğretmenler ışık olsun tüm karanlıkta kalan yanlarına. İstedik ki onlar hem huzurla oturup dinlensin hem de öğrensin kültür sokağında. Bir film, bir kitap ismi yer etsin aklında dolaşırken bahçede.
Onlara bir Göğe Bakma Durağı yaptık, kitap okurken ruhunu ve de gözünü cezbetsin diye…
Ve hepimiz okuduk orada,
Duvarlarında şiiri,
Kapısında umudu…
Göğe Bakma Durağı’nda bir nefeslik durup bir yudum anılarla demlenmiş çayını içmek özlemiyle…
Bala Büyükboyalık Ortaokulu anısına…
