Âtiyi Karanlık Görerek

Atiyi karanlık görerek azmi bırakmak…
Alçak bir ölüm varsa, emimim, budur ancak.
Dünyada inanmam, hani görsem de gözümle:
İmanı olan kimse gebermez bu ölümle.
Ey dipdiri meyyit…iki el bir baş içindir”
Davransana… Eller de senin, baş da senindir!
His yok, hareket yok, acı yok… Leş mi kesildin?
Hayret veriyorsun bana… Sen böyle değildin.
Kurtulmaya azmin, niye bilmem ki süreksiz?
Kendin mi senin, yoksa, ümidin mi yüreksiz?
Atiyi karanlık görüvermekle apıştın?
Esbabı elinden atarak ye’se yapıştın?
Karşında ziya yoksa, sağından ya solundan,
Tek bir ışık olsun buluver… Kalma yolundan.
Âlemde ziya kalmasa, halk etmelisin, halk!
Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk!
Herkes gibi dünyada henüz hakk–ı hayatın,
Varken, hani herkes gibi azminde sebatın?
Ye’s öyle bataktır ki: Düşersen boğulursun.
Ümmide sarıl sımsıkı, seyret ne olursun!
Azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;
Mey’ûs olanın ruhunu, vicdanını bağlar,
Lânetleme bir ukde–i hatır ki: Çözülmez….
En korkulu cânî gibi ye’sin yüzü gülmez!
Mâdâm ki alçaklığı bir, ye’s ile şirkin;
Mâdâm ki ondan daha mel’un, daha çirkin
Bir seyyie yoktur sana; ey unsur–u iman,
Nevmîd olarak rahmet–i mev’ûd–u Hüda’dan,
Hüsrana rıza verme… Çalış… Azmi bırakma;
Kendin yanacaksan bile, evlâdını yakma!

Evler tünek olmuş, ötüyor bir sürü baykuş…
Sesler de: “Vatan tehlikedeymiş… Batıyormuş!”
Lâkin, hani, milyonları örten şu yığından,
Tek kol da “Yapışsam…” demiyor bir tarafından!
Sahipsiz, olan memleketin batması haktır;
Sen sahip olursan bu vatan batmıyacaktır.
Feryadı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar…
Uğraş ki: Telâfi edecek bunca zarar var.
Feryad ile kurtulması me’mûl ise haykır!
Yok yok… Hele azmindeki zincirleri bir kır!

“İş bitti… Sebatın sonu yoktur…deme, yılma
Ey millet–i merhume, sakın ye’se kapılma.

27 Mart 1913