Kimi zaman kahır okuyorum. Ama biliyorum kahır okumak iyi bir şey değil. Kimi zaman en ölümcül yanımı gösteriyorum insanlığa. Bu da iyi bir şey değil. Kalp kırmaktan korktuğum kadar keşke başka başka şeylerden de korksaydım. “Bir kez könül yıktun ise, o kılduğun nemaz degül” diyor Bizim Yunus. Gel gör ki, hemen her gün kalbim birileri tarafından kırılıyor. Az çekmiyorum şu kırık kalpten. Ondandır, biliyorum, benim kalbim kırılınca düzelmiyor, fakat ikiyüzlülük örtüsünü giyiyorum üzerime. İnsanların da bana karşı böyle olmasını istemiyorum.
Yüreğimin sesini dinlemekten usandım. Yüreğimin beni istediğim yere götürmediğini görüyorum. Belki şimdilik götürmüyor. Belki yarın da götürmeyebilir… Düşünüyorum da, herkes bir şeyleri yüzünden çekiyor. Kimi nasırından, kimi kara kaşından, kimi boyunun uzunluğundan, kimi bahar saçlı yârinden, kimi bilmem kimden ve neresinden… Benim de çektiğim yürek elinden… Yani çok yürekli olduğum sanılmasın. Yüreksizin biriyim.
Kendime acımam bundan hep. Yadırgamam, sıkılmam, beğenmemem, yeterli hissetmemem… Hep bundan…
Yüreğimin sesini beni okuyanlar bilir, anlar… Nasıl gürül gürül aktığını, nasıl yaralı bir av gibi çırpındığını, nasıl mecrasını bulamamış bir deli ırmak gibi çağıldadığını, nasıl doru bir tay gibi soluklandığını… Kanatlansaydım ve gökyüzüne süzülseydim, gerçekten yeryüzünde, fasit bir dairede, kimliğini bulamamış bir boşlukta, neyi, niçin kavradığını bazen hayal bile edemediği bir cenderede, hızlı hızlı çarpan bir yüreği nasıl görürdüm, o zaman belki, belki fikir sahibi olurdum yüreğimden yana!
Koskoca bir ömrü tükettim bir sevgili uğruna, kendimi ve onu tanımlayamıyorum. Kim bu sevgili? Ya ben kimim?
Bir adamın bir gece karanlıkta yaptığı her şey, gün aydınlık olunca açıkça belli olması gibi, diyen Halil Cibran sanki beni tarif etmiyor mu?
Kahır okuma, demişim bir öykümde. Çünkü kahır; sonu belli olmayan bir yoldur…
