Serde İbrahimlik yoksa
Sende İbrahimlik ne çare?
Niye kızıyorsun düştüğün yangına
İmtihan ediyor işte seven sevdiğini ateşle
Korkma, gir o ateşe.
Yanmışsan yanmazssın…
Ateş de sensin su da.
Ateşi gül eyler geçersin aşka
Ya da boğulursun bir damla aşkta…
Ateşle sınanan İbrahim miydi zahiren.
İbrahim’in teslimiyetiydi elbette batında
İbrahim’in sınandığı ateşle sınanmıyor muyuz bizde sürekli?
Ne anlatıyor bize İbrahim kıssası:
Dünyada her an ateşle karşı karşıya gelebilirsin. Neyi, neye feda ettiğini sınamak içindir yaşadıkların esasında. Feda edemediğin ne ise onunla imtihan olur, feda edebildiğin zaman fazlasını alırsın diyor bu kıssa.
O hâlde bir daha bakalım ateşe. Düştüğün yangınlar seni kül etmek için değil.
Hayatın içinde bir dem gülüp bir dem ağlar insanoğlu. Bilir ki hiçbiri kalıcı değil. O yüzden demiş ya Yavuz Sultan Selim:
“Gamına gamlanıp olma mahzun, Demine demlenip olma mağrur, Ne dem baki ne gam baki, ya Hû!”
İşte karşılaştığımız her durum bizim için derin manalar taşır esasında.
Bizi kül etmek için çıkmaz karşımıza yangınlar. Her birinin sebepler dairesinde bir hikmeti olduğu gibi, hakikatini görebilene gül bahçeleri vaat eder aslında. Ateş madde gereği yakar ancak manasına hükmedersen değişir hâli. Manaya hükmedip hükmedemeyeceğimizi sınar sayısız misalde hayatta.
Nice peygamberler, alimler, padişahlar sınanmıştır canıyla, malıyla, evlatlarıyla. Hepsinin aynıdır insana vermek istediği tema:
İmtihandasın unutma,
Hakkın rızası yoktur kalpte ortaklığa,
Feda et gayrısı ne varsa
O zaman ateş de bir, su da sana…
