Gül/Lük

Babam

Babamda hep asr-ı saadet kokusu buldum.

Hz. İbrahim’in merhametini, Efendimiz Aleyhisselam’ın ahlakını, Hz. Ebubekir’in samimiyet ve hilmini buldum.

Yirminci asırda böyle insanlar bulunur mu?

Evet bulunur.

Babam çok mükemmel bir insan, hatasız bir kul mu?

Elbette değil.

Ama o bambaşka biri.

Müftü Mehmet Salih İlhan Hocaefendi’nin ifadesiyle, “Nizip’te peygamber varisi bir insandır Cemil Hoca” Peygamberlik bitti ama Allah’ın has kulları kıyamete kadar devam edecek, her yerde de olacak.

Cemil Hoca’yı tanıyıp da sevmeyen az insan var. Kişiliğini takdir etmeyen de yok gibi.

Aklıma bir hadis-i şerif geldi:

“…Yüce Allah bir kulunu sevince Cebrail’e: “Ben falanı sevdim, sen de sev” der.

Bunun üzerine Cebrail (a.s.) da onu sever ve gökte olan meleklere: “Allah falanı sevmiştir, siz de seviniz!” diye nida eder.

Artık göklerdekiler de onu sever. Sonra yeryüzünde de onun için bir sevgi yerleşmiş olur…”

Sevilme Allah’tan bir lutuf gerçekten, ilahi bir ikram.

…

Geçen cumartesi Babam, dört arkadaşıyla ziyarete geldiler.

Ne büyük saadet. Gurbette babayla oğlun buluşması.

Kendimi çok önemsenmiş, değerlenmiş olarak hissettim.

Allah razı olsun baba.

Sağlıklı, iman dolu, uzun ve bereketli bir ömür versin.

Temmuz 2006/ Düren 

Güven Bahçesi

Hamburg dışında, bir hayvanat bahçesi, doğal koruma parkı olarak ifade edebileceğimiz geniş bir parka gittik. Zaten her tarafı yeşil olan Almanya’nın, yeşili koruma ve insanların hizmetine sunma çabası gerçekten takdire şayan.

İnsanlar bu gibi yerlere önem veriyor.

Çocuklarını alıp gezmeye getiriyor.

Gezinti müddetince gayet sükûnetli davranıyorlar.

Ekip olarak gelenlere, görevliler ücret karşılığı gezi turu da düzenliyor, bilgiler veriyor. Bilgi verme süresi seksen dakika, otuz beş avro. Biz saat 11’de sözleşmiştik ama geciktik. Bayan görevli bize sadece kalan otuz dakika için bilgi verdi, gezdirdi. Öğrencilere, hayvanların bulunduğu bölümlerden üçünü gösterdi, süreyi haklı olarak uzatmadı.

…

Asıl yazacağım şey farklıydı.

Biz parktan çıkıp otobüs durağına ilerlerken, bir çiçek bahçesi dikkatimi çekti. Daha doğrusu Fatih Yıldız’ın uyarısı üzerine dikkatimi çekti. Biz bahçeye doğru giderken de Fatih anlattı:

-Bu bahçede değişik çiçekler var. Bahçenin yola yakın kısmında da bir kasa ve üzerinde bir yazı var. Kasa, bildiğimiz, içine para atılan madeni bir kutu. Bahçe sahibi, kendisi yokken -ki çoğu zaman yoktur- gelip çiçek almak isteyenlerin, çiçeklerini aldıktan sonra parasını da bırakmaları için kasayı yapmış.

Biz gidip baktığımızda kasanın üzerine de şu anlamlı ve nazik yazıyı gördük:

“Nur bezahlte blumen bringen Freu(n)de.”

Bu cümlenin çevirisini arkadaşlar birkaç şekilde yaptılar, her biri birbirinden güzel.

“Yalnız parası ödenen çiçekler mutluluk verir.”

“Gerçek mutluluk, bedeli ödenmiş çiçekle olur.”

Çok hoşuma gitti. Parasını ödemeden çiçeği alıp giden var mıdır? Diye sordum.

-Evet var ama çok az. Büyük bir çoğunluk, ücretini ödemeden almaz.

Ne güzel bir uygulama.

Bahçe sahibi akşama kadar orada beklemek zorunda değil. Kendisi olmadan da ürünü satılıyor. İhtiyaç sahibi, hediyesini almak isteyen beklemek zorunda değil. Karşılıklı güvene dayanan tatlı, çiçek gibi bir alışveriş.

Sonra Müslüman halkımızı düşündüm. Acaba böyle bir uygulama var mı herhangi bir beldemizde. Bir ara bir arkadaşım, Artvin Yusufeli’nde, işyerlerinin sadece bir branda veya perde çekerek kapandığını, geceleri eşyaların içeriye kilitlenmediğini söylemişti. Hala öyle mi, başka kaç yerde böyle bilemiyorum.

Müminler bu anlamda gerçekten mümin (kendisine güven duyulan) kimseler mi? Yoksa sadece asr-ı saadete özgü müydü güzel uygulamalar? Veya Osmanlı ordusunun askerlerine mi has idi?

Anlaşılan o ki; kalplerimizden başlayarak her alanı bir güven merkezi yapmamız gerekiyor.

21 Temmuz 2007/ Hamburg