İki yana doğru açılan kanatlı bir kapı… Gelen misafirlere can-ı gönülden açılan kollar gibi… Üzerinde iki tokmak var. Biri oldukça büyük, diğeri hem küçük hem de gayet kibar bir duruşa sahip. Büyük tokmak erkek misafirler için, küçük olanı ise kadınlar için. Ev sahibi gelen misafire göre tertibini alacak, ona göre açacak kapıyı. Üzerinde öyle ahım şahım bir kilit de yok. Gayet mütevazı bir asma kilit. Belli ki el yapımı bu kilit de…
İnsan böyle bir kapı ile karşılaşınca içindeki bütün iyi niyetleri kuşanarak yönelir kapıdan içeri doğru.
Düz bir mantıkla düşününce “Kapıdır işte.” deyip geçebiliriz. Evi, evdekileri dış etkilerden koruyan cansız kalkan deriz kapılar için. Kapıdır evin ilk adımı.
Kapı, gelen misafiri ilk karşılayandır. Dışarıdan gelen birisi ilk önce kapı ile yüz yüze gelir. Kapı demek ev sahibinin gülen yüzü demektir. Kapı açılır ve sizi karşılayan yüz ile selamlaşırsınız. Bir kapının açılması önemlidir.
Bir zamanların sonuna kadar açık kapıları; konuyu komşuyu, yoldan geleni geçeni buyur etmek için tüm içtenliğiyle açardı kanatlarını. Bir mahallenin tüm kapıları birbirine sonuna kadar açıktı. Teklifsizce itilirdi kapılar, sıcak bir selam ile geçilirdi kapılardan. Köy evlerinin kapıları çok büyük ve geniştir. Birçoğu da kanatlı kapıdır. Geleni kucaklar gibi bir içtenlikle açılır köyde kapılar. Kapıdan girince sizi geniş ve ferah bir avlu karşılar. Köşede bir çeşme, bazılarında tam ortada küçük bir havuz, kenarlarda çiçekler, sarmaşıklar, içinize huzur salan bir sakinlik…
Şehirlerin arka sokaklarında kalan küçük sokaklar vardır. Her şeye rağmen sadeliğini korumaya çalışan bu sokaklarda kapısının önünde oturan, komşularıyla kapı önü sohbeti eden kişilere az da olsa rastlarız. Pazardan aldığı taze fasulyeyi kapısının önünde ayıklayan, sokakta oynayan çocuklara laf atan, gelip geçenle selamlaşan ninelerimiz evin direği, sokağın içtenliği ve kapının en nadide güzelliğidir.
Anlamını yitiren ve uhrevi olanın somut gerçekliğe yenildiği zamanları yaşıyoruz artık. Kapılar bir bir yüzümüze kapanıyor. Kapıların arkasında farklı ve yalnız hayatlar yaşanıyor. Kapılar kilitli, hayatlar içe dönük.
Günümüzde kapı demek kendini güvene almanın ilk koşulu haline geldi. Yüzde yüz çelik kapı, en az üç farklı kilit sistemi ile ancak kapanabilen kapılar, daha da yetmezse kapıya yerleştirilen alarm sisteminin arkasında, evlerinin içinde çelik kapının verdiği güven ve huzur ile baş başa kalan günümüzün yalnız ama güvende insanları…
Birbirimize olan güvenimizin en önemli göstergesidir kapılar. Kapı tokmağından başlayan inceliğin yerini kapı çeliğinin kalitesi almaya başladığından bu yana müzmin bir yalnızlığa esir olduk. Kapılar kapandıkça yüzümüze, komşuluk denen güven kapımız da kapanmış oldu.
Kapı gibi adam, kapı komşusu, yeni kapılar açmak, kapılardan sığmamak gibi güzel anlamlarla yüzümüze gülümserken kapılar; bütün kapıların yüzümüze kapanması, kapıya dayanmak, dış kapının mandalı olunca da kapıların sert yüzüyle karşı karşıya kalıyoruz ister istemez.
Gönül ister ki han kapısı gibi olsun kapılarımız. Geleni, geçeni buyur etsin içeri. Bir demli çay kıvamında, üzeri dumanlı sohbetlere açılsın dostluk kapılarımız. Biz kapımızı sonuna kadar açık tutalım. Yeter ki kapımızı çalan bir gönül olsun.
