Özlemek Ne Ağır Bir Yenilgi

zordur valizlerde bir hayatı taşımak

ve bir şehrin tam ortasında

kalbini bir kaldırıma bırakmak

belki bir çift gözün bulmasını umarak

bütün köşe başları ya da ağaç gölgeleri

şahitlik ederken bir ayrılığa

caddelerden bir bir çekilir seri katiller

maktullerinin yüreğine bir kurşun sıkarak

oysa her ayrılık da sırtından vurur insanı

eğridir artık bütün çizgiler

anlarsın yalpalayarak yürüdüğünde

aklını ve tüm kuşları yitirdiğinde

anlarsın bir ismin artık dudaklarına haram olduğunu

boğazların düğümlendiği gecelerde

anlarsın avuç avuç yanlışlar biriktirdiğini

suyunun kirlendiğini

göğünün karardığını

yersiz yurtsuz

ve hiçbir mekâna sığmayan bir insan olduğunu

umudu hiç dönmeyecek bir tren katarına yüklerken

sularını bir çöle dökerken

yıllardır topladığın kervanını dağıtırken

şehirlerini ve insanlarını yitirip

gölgeni terkinde sürüklerken

zamanı saatlere hapsedip

2 / 2

yalnızlığı deli gömleği gibi giyerken

göğe açılmış avuçlarını

yenilmiş ve mahcup iki yanına indirirken

kılıcını kınından hiç çıkarmadan

tüm savaş meydanlarından çekilirken

putunu kıyamadan ve kıramadan peşinden sürüklerken

yaralı ve mağlup ama yine de mağrur

bir cümle dökülür dudaklarından

ah özlemek ne ağır bir yenilgi