Sezai Bey Güzellemesi

Geçip gitti aramızdan

Masalın büyüsü kaldı yalnızca

Tarifim gitti, talihim gitti

Bir kuşun kanat çırpması gibi

Güneş vurdu yüzüme…

Bileydim ayrılık var

Karşı dağın yılanı çıyanı düşecek ardıma

Karanlığa boğmak için ülkemi

Vuracak sırtımdan beni

Düşer miydim ahu gözlü yârimin

Düşer miydim bu zamanın kahrına…

Kaç şarkının içinden geçtiğini unuttum

Kaç köprüye ayak

Kaç elsize el uzatıp

Kaç görmeze yol gösterip

Kaç güzele söz oldun

Geçtiğin her ırmak

Aştığın her dağ

Açtı koynunu da:

“Gün Doğmadan, Leyla Mecnun” aşkına

Güzeller güzeli periler huşu ile zikrederek

Aşk olsun bu sevda dillere destan olsun, dediler.

Dedim ki Monna Rosa bir resital

Dedim ki Sezai Bey

Bir güzelleme ustası olarak

Kalbini muntazam tutmuş

Âleme bir ses güzelliği

Bir nida ölmezliği

Bir tarihî simge armağan etmiştir…

Dedim ki Sezai Bey

Birçok ırmağın suyunu buluşturan

Aşkı bünyesinde coşturan

Çağın bilge şairidir.

Dedim ki daha ne olsun

Çağın gözü aydın olsun

Bu şiirim Sezai Beye

Bir güzelleme olsun…