Xenophobia / Kendine Yabancılaşma

Ucuzluğun sayısal üstünlüğüne yenik düştü olgu. Mühim değil artık, hüküm ve hikmet algıdan mütevellit.

Gören ve duyan inanır, inandırır kendini görene ve duyana. Gören gördü mü, duyan duydu mu ne mizan kurulur ne sırat köprüsü.

Çoğaldıkça azalan bir bizsizlik tecelli ediyor, kıymeti harbiyesi paha da etmiyor.

Hep mi böyleydi de biz mi yaban düştük; nedeni, niçini, nasılı ne ara hiçe çevirdik onu da bilmiyorum.  Şeklen var olmanın dayanılmaz hafifliğini yaşıyoruz bu sayede.

Kendi ışığımızdan kendi rengimizden bizar oluyoruz.

Üstelik şikâyet etmek, çözüm aramaktan çözüme yol almaktan daha zahmetsiz ve biraz da öfkeli olunca o da algıya kapılıp gidiyor.

Nesli tükenmekte olan herhangi bir canlı kadar önemli olmuyor, insanın değer kaybetmesi, yalnızlaşması ve dahi kimsesizleşmesi.

Filistin’de çocukların katledilmesi… Şehit kanlarıyla yoğrulması toprağın… Annenin babanın sokağa atılması… Evsiz yurtsuz çocuklar doğurması Batının…

Hiçbir dile ait değil kimsesizlik

Hiçbir dile çevrilemez dili.

Kör ve sağırdır

Sığdır dünya çünkü.

Ve hiçbir tenhalığa benzemez gariplerin tenhalığı…

Bütün oyunlara açık

Ve bütün büyücülere

Şekil vericilere

Ve hatta daha bir yeniden harita çizicilere.

Hiçbir dile çevrilemez

Hiçbir dilde yer bulamaz

Avunarak yaşamak,

Ve avunmaya mecbur olmak.

Kendini kandırmak.

Bağdat harap olmadan çok önceydi

Sarık düşmemiş kılıç körelmişti

Aldılar canını bir Kurban Bayramı sabah erkenden.

Herkes ayrılalım diyor çaktırmadan Okçular Tepesinden

Kimsenin aklına bile gelmiyor yenilgi.

Mazlumun feryadına benziyor zafer naraları

Belinin kırılacağı aklına bile gelmiyor.

Kazanmak nedir bilmeyince

Yenilgi nedir, çözemiyoruz sanırım.

Bebeklerin

Ve mazlum anne babaların çığlığıyla düşüyorum secdeye
Ya Rabbi!

Bu Mazlumların da Sahibi sensin.

Mazlumlarını koru

Geleceğimizi hayreyle…