بِسْمِ اللّٰهِ اَللّٰهُ اَكْبَرُ
Allah’ım! Sana inanarak, kitabını tasdik ederek, Sana verdiğim sözü tutarak ve Peygamberinin sünnetine uyarak işte buradayım…
Günahlardan, kibirden, ön yargılardan kararmış bir kalple huzurundayım. Yaralanmış, kırılmış, unufak olmuş bir gönülle geldim kapına. Yüzüm yok, biliyorum ama bu mahşeri kalabalığın içinde umutlanıverdim işte. Huzuruna çağırmış olmanın yüzsüzlüğü belki de… Olsun! Buradayım ya, altın yaldızlı kara örtünün cezbesiyle beytine koşuyorum ya, yüzsüzlük etmeye değer. Belki hücrelerime kancalanmış nefis ağı yanar kavrulur, kül olur, bir zerresi bile kalmaz geriye. Yahut bir öksürük yeter ruhumu sarmış zehirden kurtulmaya. Bembeyaz ihramlar arasında ben de dünya kirinden sıyrılıverir de akça pakça duruveririm huzurunda. Belki de affedilenlerden olurum, “kulum seni affettim” dediklerinden. Bu sözünün muhatabı olma ihtimali, cennetten bile daha güzel geliyor bana.
Bir yarış var, bir bayram var hareminde. Her can, niyetini arz eyleyip, girdaba katılma telaşında. Burası Sen’in dünya üzerinde kendine ayırdığın tek yer, burası Sen’in evin ve ben, Sen’in misafirinim. “Rahman’ın misafiri”, ne güzel bir unvan, ne büyük bir nimet. Öncelikle şükretmeliyim. Hayır! Önce tövbe etmeli, günahsız bir ağızla hamd etmeliyim. Yoksa dua etmekle mi başlamalıyım? Allah’ım, önce ne demeliyim? وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَان۪يۙ (20/27) Çöz dilimin bağlarını, Sana en güzel kelimelerle sesleneyim. Ahh! Mir-i kelam değilim ki kalbimin söylediklerini kelimelere nasıl dökeyim! Bir şair olmalıydı şimdi tercümanım. Eksiğim, mahcubum, heybemin önündeki yüklerin ağırlığından belim bükülüp, önüme düştü de yüküm, ayaklarım yürüyemez oldu. Sen atıver yükümü Allah’ım, yok etmezsen bile saklayıver de prangalarımdan kurtulayım. Bir koşu sana varayım.
Ağlayanlar var etrafımda, koşuşturmaya çalışanlar, avuç açıp sana yakaranlar… Ben kalakaldım öylece. Mutluyum, huzurundayım. Korkuyorum, utanıyorum ama bağışlanmaya ümidim de var. Huzurundayım, heyecanlıyım, nasıl atması gerektiğini şaşırdı, davullar resitali yüreğim. Bayramlıklarını giyinmiş Arife çiçeğinin kalbinden bakıyorum dünyanın en kıymetli yapısına. Sen varsın menzilde. Sen’in beytine koşmak için akan sele damla damla katılma zamanı şimdi. Ya yanlışlar yaparsam, duam makbul, tövbem kabul, sa’yim meşkur olmazsa ben n’eylerim! Sen’den istemeyi bilemez, affedilmeyi beceremezsem hâlim nice olur? Buralara kadar gelip Beytullah’ın kapısından boş dönmek de var. Sen davetinle bahtiyar kıldığın kullarını kapından mahzun, boynu bükük gönderme Ya Rabbi!
Lebbeyk nidaları gönül arşını inletirken gördüğüm her yerde seni aramaktayım. Hasret hasret kavrulan ciğerlerin dumanıdır gözlerimi buğulandıran. Bir kelebek sürüsü boğazımda kelimeleri tutan. Büsbütün lâl olmadan dilim ben de konuşmalıyım:
Lebbeyk, buyur Allah’ım buyur!
Bir anlık bile olsa Habibullah’ın izinden gidip Sana varayım. Yüzsüzlük benimkisi bir an dedim ya, yetmez! Yetinmek de değil muradım. Uzasın bu yol, adım adım Sana yaklaştığımın farkına varayım. Yedi şavtta, yedi kat semayı aştır ki dünya çukurundan çıkayım. Soğuk mermerin üzerinde iki rekât namazla Sana hamdımı sunayım. Kelime kelime dilimden dökülen İhlâseyn, sinsin cismimin her zerresine, inancımı şirkten arındırayım, Sen’in birliğini, tekliğini, eşsizliğini; zihnime, ruhuma, gönlüme kazıyayım. Kereminle lütfet ya Rabb! Bileyim, göreyim, anlayayım.
Amin.
