Kuyu bizim nemiz olur?
Kimden miras kaldı bu hazine?
Kuyu bize bir peygamber mirasıdır; hem de değerini hiç kaybetmeyecek, kullandıkça değerlenecek bir hazine ile birlikte.
Ne çok şey anlatır Yusuf’un düştüğü kuyu bize.
Kendimi ne zaman kuyuya atılmış hissetsem, bir ip uzanır elime.
Sımsıkı tutunurum o ipe bir daha hiç düşmeyecek gibi.
Ama
Kuyu derin,
Suyu serin,
Yolu çetin.
Tam çıkacak gibi olurken bir bakmışım yine en derinindeyim. Bu kez başka bir ip uzanır elime.
İşte böyle bir hazine.
Kim istemez ki sahip olmayı böylesi bir hazineye.
Kuyu bize bir peygamber mirası.
Ne söyler o miras bize:
Canın yanabilir.
Canın en yakınındakiler tarafından yakılabilir.
Düştüğün kuyu senin hazinen olabilir.
Sabredersen Rabbin seni düştüğün kuyudan alır sultan yapar.
Yanı başında Yusuf kuyuya atılırken duyurmayan da ötelerden Yusuf’un kokusunu duyuran da aynı Kudret.
Uğruna gözlerinden olduğu Yusuf’un gömleği ile gözleri açılan Yakup.
Kim böyle bir hazineyi kaybetmek ister ki?
Kendini ne zaman kuyuda hissetsen, Rabbinin kudretini hatırla ve sımsıkı sarıl sana miras kuyuna…
