Her el, O’nun ‘tutan eli’ olmaya adaydır. Tutan el; kurtulan, necat bulan eldir. Bütün ellerin üstündeki elin tuttuğu eldir. Ak eldir o el, aklanan eldir. O elin himayesi altındaki el, levh-i mahfuzdan mülhem, yed-i mahfuzdur. Ele ‘ol’ diyen de ‘öl’ diyen de O’dur. Elimi al diyenle elini ver diyen iki kalp arasındaki kuş uçumu mesafeyi el yordamıyla bilmek mümkün olsaydı keşke. El ele muhtaç olsun da ele muhtaç olmaya görsün insan.
Elin kıymetini ellerden evvel bilmek en koyu hâlidir sevmek eyleminin. Hece hece okunan eller, sözcük sözcük yazılan eller ve cümle cümle sakınılan eller vardır. El yazısı, alın yazısı gibidir. Bir ele özgü olan bir alna da özgüdür aynı zamanda. Hüznün en izdiham hamlesidir eller. Yeni yaralar arayıp durmamalı insan bulduğu her yara bandına: Eller, ellerin en maharetli merhemidir. El, ele şifadır, el ele eczadır. El merhamettir, rahmettir.
Elleri anlatan, elden söz eden şiirleri hep sevmişimdir. Eli dile veren, dillendiren ve ele ses veren şiirlerden söz ediyorum. Yârin ellerine adanmış şiirler; el veren, ele gelen şiirlerdir benim için. Şiirleri elden ele dolaşanlar da mutena şairlerdir her zaman. Mutena şairler, hal’de tenha mekânın imgede münteha makamın arayışındadırlar.
El, bedenin cümle kapısıdır. Yüz aynadaki sır, el temastaki hatırdır. El ki hatıra da dokunur hatıraya da. El ruhun aynasıdır, kalbe giden yol elin aydınlık tünellerinden geçer. Örneğin Süreyya Berfe, Sevgili Arkadaşım şiirinde nasıl da ele veriyor ruhunun ele dair gizlerini:
“Ama ben, ellerini gördüm önce
Toplayan, düzelten, onaran ellerini
Dokunduğuna soluk aldıran
Telaşlı, usta, sevecen ellerini”
Yaban ellerden yorulan ellerine sığınacak yer arar ve iltica etmek ister sevdiğinin eline. Aynı şiirin devamındaki dizeleri, el üstünde tutun sevdiğiniz elleri ki şiir de tutsun ellerinizden der gibi:
“Ellerin, güzel işlerin karıncası
Ellerin, ellerden bıkmış ellerime sığınak”
Ya Sezai Karakoç’a ne demeli? Başka nasıl anlatabilirdi sevgilinin ellerini? Narçiçeğini, şiirin z harfiyle dansını, denizin dibindeki o gizemli gezintiyi… ‘Ten’in elinden ‘tin’in eline yolunu düşüren rehberi nasıl bu denli kolay bulabilirdi? Elindeki asayı atmadan nasıl bir bir geçebilirdi Hızır’la kırk saatin hem başı sonu hem iki yanı uçurum çevrimiçi geçitlerini?
“Ellerin, ellerin ve parmakların
Bir narçiçeğini eziyor gibi.
Ellerinden belli olur bir kadın,
Denizin dibinde geziyor gibi.
Ellerin, ellerin ve parmakların.”
Ele konu olan şiirleri bir elin parmakları gibi sayıp geçmek ne mümkün. Eli dergâh kılan, eli makam yapan, elden medet uman şiirler de olmalıydı seçkin şiirler seçkisinde. El Gazeli ile M. Akif İnan’ı unutmak, ellerini bir yerlerde unutmak gibi elem yüklü hisler bırakabilirdi insanda.
“Ellerine Sarın Kalbimin içini
O ayla boyanmış nar ellerine
Bahar ellerine giydir düşleri
Göksel şarkıları sar ellerine
O kar ellerine yar ellerine
Deme sabah akşam var ellerine”
‘Tenha Sözler’ arasındaki Hicret’in muhaciri, elin yakın anlamından çok uzak anlamına telmih de bulunarak gazel tarzının güncel modellemeleriyle dokunur uhrevi kodlarımıza. Elin özlemini ellere bırakmadan elin mistik hikâyesi nasıl anlatılırsa öyle anlatır ‘eli’ ve ‘elleri’ yedi güzel adamdan biri olmaktan ziyade yed-i güzel olan şair:
“Rüzgâr mı asker mi biçti yolumu
Önünde kaç engel var ellerine
Bitirip şu kara kuru ekmeği
Göç etsem diyorum yar ellerine.”
Devam edecek…
