Kral’ın Vicdanındaki Leke

Şair: Erdinç Özcan

Babasının ölmesini istemiş,

Ölünce vicdanı azap tarlasında tırmıklanmış bir göçebeyim.

Gökleri tutan ruhum, doğurgandır oysa.

Ellerim hasat mevsiminde,

Pazar İncili taşıyan Rum kızı.

Ekim rüzgârlarından yorgun ayaklarımla,

Oval mermer katılığında derimle,

Sokakta bir köpektir ürkekliğim.

Toprağı deşeleyen mezardır gözlerim,

Ihlamur sokağında bir şehrin.

Çingene kapanında kelimelerim

Sığırtmaçlar zihnime ceset taşırken.

Etleri sırnaşık, sokulgan

Kaç kişiyi öldürmüşüm?

Zihnimin darağacında.

Öldüren ben miyim ki muzipliği?

Büyütüp büyütüp de lekeler saçan

Kızıl bir günah mıyım ki?

Omuzlarımda bağıran bir halk dururken,

Utancın zırhını hangi keder taşıyacak?

Bu savaş meydanına.

Benzim solmuş,

Kardeş kanı tırnaklarım,

Buyruk almaz soytarıyken kâhyalarım,

Kutsanmış cennetini yağmalayan kim?

14 Nisan ERZİNCAN