“Tanıdığa bakmaya gelmiştim.” diye girdi bir amca odaya. Aradığı kişi arkadaşı mıydı yoksa kardeşi mi? Hatırlayamıyordu. Tanıdığına emindi ancak hafızası engel oluyordu onu bulmasına. Acaba hiç aklına gelir miydi, insanlara acaba kardeşim burada mı, diye soracağı. Herkesin gözünün içine bakıp, o tanıdığı kişiyi bulamayacağı. Belki de en son akla gelecek bir olay. Ama bazen en başta gelir böyle sorular akla. Yakınlarına.
Gözlerim dolmuş o sıra, yanağıma bir sıcaklık değdi, kapıya yöneldim hemen. Yanımda bir sürü insan var, üzülme zamanı değil şuan. Yeni geldiler, yorgunlar. Teni biraz esmerleşmiş ve biraz da kilo vermiş. Beni hatırlamadı, oysaki eskiden muhabbet edip, şeker ikram etmişliği var.
Yaş ilerliyor, ömür geçiyor, hafıza siliniyor. Mekânlar aynı olsa da zaman her şeyi değiştiriyor. Araya mesafe, hasret, yorgunluk koyuyor. İnsanların kalplerinde bir sızı bırakıyor istemsiz. Üzüyor. Hatırlıyorum bir kez daha başıma gelmişti bu olay. Yine hatırlanmamıştım, bir teyze tarafından. Gülen yüzü hala aklımda, bana seslendiği ses tonu da. O zaman yönelebileceğim bir kapı yoktu. Gözyaşlarım benden izinsiz akmıştı orada. Durmamıştı, bu sefer soğuktu.
