Dünya Yorgunu

Şair: Hüseyin Çolak

Hep bir unutuşa yöneldi zaman
Yosunu tarandıkça güneşte demlenen taşların
Anladım dünya kokusu karıştı saçlarıma
Belki bir gülün intiharına tanık olmazdım
Avuç içi sıcaklığında
Minik şemsiyeleri olsa kuşların

Yargıçlar geçecek mütemadiyen
Ellerinde koyu bir kuşku lekesi
Kuşlar uçmayacak artık
Bu kutsanmayan cesedimin üstünden
Deniz anımsamayacak gözlerimi
Maviye yangınımı bilmeden

Sürgün bir bahçıvan iniyor beklediğim trenden
İncelen hüzün aya benzeterek kendini
Düşüyor gecenin gölgesine
Son yağmurda ıslanan kuşları selamlıyor

Yunsun diye gök mavisi gözleri bir gülün
Yerkürenin arka bahçelerinde

Çiçeksiz bir bahçenin çocuğusun sen

Kuşları ürkütülmüş akşamlar gibi
Rüzgârın, zamanın ve ırmağın sesini dinle
Sen de biliyorsun yoruldu dünya
Temmuz akarken ellerinden
Bir uçuruma uzat saçlarını şimdi