Şair: Kardelen Tanaş
Bir gün olur da aklına gelecek olursam,
Yağmurlu bir akşamüstü damlaların göğü parçaladığı anda düşeyim kirli yüreğine
Sığmıyorum uzvuma derinlerime…
Herkesin sokaklardan kaçıştığı bir akşamüstü işte…
Sessiz, hırçın, yeşil çamlar arasında kalmış gövdem,
Caddelerimden geçtikçe yağmur damlaları biraz daha temizleneyim.
Tam o serin sessizlikte ara beni.
Sokak lâmbalarının loş ışıklarını kolla,
Seyret;
Toprağı, çamları, damları…
Silme kirpiklerine düşen damlaları.
Bul beni yitirdiğin avuçlarında…
Olur da aklına gelirsem diyorum hani,
Gelmem de, gelirsem işte.
Yağmurlar temizler belki içimdeki seni.
Sen de kaldır başını
Zift düşmüş sanki yüzüne
Gökyüzü, ağartır belki kaybettiğin beni.
Senden gayrı çok kayboluşlarım var benim,
Bazen karanlıkta,
Bazen gecenin esrarında, kimi zaman göz alıcı aydınlıklarda…
Sal artık yüreğimi, el sürme zift düşmüş ellerinle!
Gelme artık en ücra köşesine yüreğimin.
Ben razıyım bilinmezliğin yıldırımına tutulup kavrulmaya,
Razıyım ben ateşe Harman olmaya,
Bizim derdimiz kül olmak değil efendi
Bizim derdimiz piştiğimiz ateşin közleriyle yoğrulmak,
Yorulmak değil efendi yoğrulmak.
Derdim ne kovulmak ne soyunmak yüreğine,
Rüzgârın ayazıyla harmanlanmak çam dallarında…
