Aşk-ı Mecaz

Hüzün şarabıdır yudumladığım

Ne kadeh farkında bunun ne de ben

Aşk hayatın kendisi imiş meğer

Ben yıllarca taşrada dolaşıp durmuşum.

Sözler mi yoksa gözler mi insanı ele verir

Ben özümle maşukun kafesine konmuşum

Haya denen engel âşıkta ne gezer

Onu bir bir anlatmanın divanesi olmuşum

Ne o bana baksın ne ben ona kavuşayım

Lakin ayrı kalmanın lezzetini duymuşum