Şair: Müştehir Karakaya
gecikmiş her baharın yükü gam
bir dağ bir dağın aynasında
bir ova bir ovanın omzunda yansır
bu bahar ığdır’dır yolum
keskin yol ortasında
bir süs bir erinç için
çiçek açmasıdır al elmaların
iki yüce dağın karlı başına
sıkıştırarak yüreğimi öyle
güllerin suya değdiği
yarısı karlı yarısı yeşil sulardan
at koşturan yolculuk elbiselerinden
ırmağın bağırmasından avazı çıktığı kadar
bu memnu hikâyeyi yeniden yazmak
ve sevmek bahçelerin dallarını eğdiği
korhan yaylasında bir çoban
rüzgarla oyun oynuyordu
bir yanında kar vardı
öbür yanında ılık bir bahar
cüssesiyle ararat akşamı bölüyordu
birçok sıcacık yürek cıvıldaşan çocuklar
beni sızıların ortasından
alıp çıkarıyordu
bu ığdır sapak yolların bekçisidir
ne kervan yollarının geçtiği ova
ne umutsuzluğun uğrak bedesteni
her bahar yürekleriyle oynayan
mutlu insanların otağ yeridir
şimdi sarıl ve atla ığdır
türkülerin içinde yaşamak ve ölmek
bu kadar kolay olmasa gerek
“ığdırın al alması ay balam
yemeye bal alması
yar gelenden sonra
yaremin sağalması, ölürem”
ayrılmaktan zor kavuşmak bin beter
güneşi içenlerden selam devşirdim
yarısı al yarısı beyaz bu bahçelerden
Mart 2012
