Nevbahar Ateşi

Adınla başlanır

Nurunla aydınlanır

Uyanır uykudan cümle kâinat

Bir nevbahar ateşidir

Sarmış her tarafı

Çırpınır durur kâinat

Güller açar kırlarda çiçekler

Rengârenk bir örtü

Süslenir durur kâinat

Kardelenler, kasımpatılar

Laleler, kahkaha çiçekleri

Gülümser durur kâinat

Bülbül dile gelir

Gonca gül sese gelir

Rengârenk aşka düşer kâinat

Aşk sarar dört bir yanı

Hafiften esince bir rüzgâr

Titrer durur kâinat

Serçelerle birlikte ıslanır

Bir bahar yağmurunda

Silkinir durur kâinat

Rahmetinle yağmurlar inince

Bahar güneşiyle karlar eriyince

Coşar durur kâinat

Gökte süzülen bulutlar

Başları dumanlı dağlar

Döner durur kâinat

Bir saba rüzgârı

Salkım söğütlerle

Salınır durur kâinat

Zaman ikindi vakti

Çiseleyen yağmurla

Yıkanır durur kâinat

Bir tenhalık çöker

Akşam akşam

İçten içe “Hu” çeker kâinat