09.03.2022
Tatilleri sevmemek için geçerli bir sebep bulmak gerek: üşüyorum. Kar yağıyor, yüzümü çevirdiğim her yerde savruluşunu görebiliyorum. Günlerin hesabını yapacak kadar ince düşünüyor, sonunda yine akışına bırakıyorum. Bu vakte kadar biriktirdiğim bütün güzellikler bu akışta ve hesap dışı gerçekleştiğinden bunu yapmak keyif veriyor. Üşüyen her insan örtüneceği bir mesken bulduğuna sevinir fakat ben ısınmayı düşlerken yanmaktan korkuyorum. Güzele varan yollar güzel de ben güzeli yakmaktan korkuyorum. Yalnız bu korku değil, buz kesen kalbimi yıllar sonra eritmeye cesaret edemiyorum. Henüz yazılmamış o şiirin güzelliğinden besleniyorum. Hiçbir başlangıcı bilinçli yapmadığımı biliyor, hızla varmak istediğim güzel uğruna tesadüfen yaşıyorum. Yazmasam var edemeyeceğim bu yolculuk tesellim oluyor, onun sayesinde kalbimin varlığından haberdar oluyorum. Kendime saklamak istedikçe yanılıyorum. Susmak mümkün değil ki, çiçeklerime bile anlatıyorum. Yokluğunda biriktirdiğim sohbetlerle yetiniyorum. Yine o sesle, sessiz şiirler okuyorum. İçine buyur edip etmeyeceğinden emin olmadığım meskenin eşiğinde bekliyorum. Korkunç bir fırtına da olsa gelecek olan, üşümeyi seviyorum. Kapının açılacağı vakti titrek bir umutla bekliyor, merhametiyle üşüyorum.
Olan biten tüm olaylara şahit olan dostlarımla birlikte her gün hayrete düşüyoruz. Yaşanılan onca şeyden habersiz varlığını sürdüren güzel ve biz, gerçekleşmeyi bekleyen hadiselerin bilgisi dışında tesadüfen yaşıyoruz. Bir hikmet var ki Rabbim yolu kolaylaştırıyor. Yine de bu kolaylıkla birlikte gelen zorluklarla yola devam ediyor, güzele varmak umuduyla sabrediyorum. Aylardır süren bekleyişin sonunda erdiğim, heyecan ve beklemeyi hoş kılan olaylar silsilesiyle zaman geçiyor. İmtihan edildiğimi biliyor, imtihanımı da Allah’a emanet ediyorum. İlk günden beri O’na teslim ettiğim her günüm bir hikmetle son buluyor ve her gecenin yalnızca sabahına uyanmak istiyorum. Gün be gün yaşamayı, sonunda ne olduğundan bihaber yolu ve yolculuğu seviyorum. Henüz yolunu yoluma düşüren hikmet, daha yan yana bile gelmeden sürgün ediyor güzeli. İnanmış olmasaydım şer bileceğim bu sürgünle yeni bir hikmetin yolunu gözlüyorum. Dokunamayacağım o kalbi dualarla suluyorum. Fırtınadan korkuyorum, madem bulutlar kararacaksa neden bu kadar örtünmek istiyorum? Kapı zaten kilitliyse beni eşiğine getiren neydi bilmiyorum. Boğulacaksam, çırpındığımla kalacağımın farkına varıyorum. Tek bir umuda bağlanıyor, bir rüyanın peşinde ayaklarım kanarcasına koşuyorum. Fakat o rüya ki tüm hikmetleri doğuran rahim. Ve nicelerine gebe olduğu gerçeğinin esiriyim. Sesindeki nahifliğin kalbindeki kırgınlıktan geldiğini biliyor, incitmemeye kıymet verenin varlığımı kabul edeceği vakti bekliyorum.
