Uyandır Bizi Ya Rab!

“İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar!” buyurmuştu Hz. Muhammed (sav) ve ölmeden evvel ölmemizi.

Ne ölebildik ne de uyanabildik biz bu çağın karanlıklarında.

Dünyaya sahip olma arzusu baştan çıkardı insanı,

Zulmüyle inliyor her köşede insanlık bu vebanın.

Merhum Mehmet Akif’in dizelerinden yükselen feryadı duyuyor dünya yeniden:

Bir kerre de, mâ’mûre-i dünyâ, o zamanlar,

Buhranlar içindeydi, bu günden de beterdi.

Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;

Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!

Fevzâ bütün âfâkını sarmıştı zemînin.

Salgındı, bugün Şark’ı yıkan, tefrika derdi.

Zulüm altında feryat ediyorken insanlar farklı coğrafyalarda

Biz kalakaldık yangınımızla.

Gece karardıkça karardı ya Rab

Sabaha hasret gözlerimiz

Sanma bu tekerlek kalır tümsekte,

Üstat tümsekler çetin gözler önünde

Gözlerimiz kurudu ama yüreğimiz niyaz ediyor:

Yarın elbet bizim elbet bizimdir diye

Gözler yaşlı, gönüller mahzun, akıl çaresiz

Diyordu ya üstat;

Kafdağı’nı assalar, belki çeker de bir kıl!

Bu ifritten sualin, kılını çekmez akıl!

Bu ne derin uykudur Ya Rab!

Biz sustukça zulmünü artırdı küffar

Ne zaman kırılır dişliler

Sabaha ne kadar var?

Bir zafer nasip et ya Rab

Bütün zaferlerin üstünde

Eller semada bekliyoruz secdede…