Yaz mevsimi gelip okullar kapandığında, mahallemizin çocukları için yaz Kuran kursu heyecanı başlardı. Camimizin küçük avlusunda toplanır, elimizde Kuran-ı Kerim’ler, yüzümüzde meraklı bir tebessümle hocamızı beklerdik. O yazlar, sadece dini bilgiler öğrenmekle değil, aynı zamanda dostluk, paylaşım ve unutulmaz anılarla doluydu.
İlk gün, hepimiz için biraz çekingen, biraz da merak doluydu. Yeni arkadaşlar, tanımadığımız hocalar ve bilmediğimiz bir düzen… 10 yaşındaki ben, sırt çantama Kuran’ımı ve bir defter sıkıştırıp camiye koşmuştum. Şeker Mahallesi’nin tam ortasında her şeyin tam merkezindeydi camimiz. Hocamız, güler yüzlü biriydi, bizi avluda karşılardı. Hep uzaktan görürdük hocamızı. Sakallı, güler yüzlü, her zaman uzun bir pardösü giyer, yolda gördüğü herkesle sohbet ederdi. “Burada sadece Kuran okumayı değil, güzel ahlakı da öğreneceğiz,” demişti. O an, bu kursun sadece bir ders değil, güzelliklerle ve oyunlarla geçeceğini hissetmiştim.
Bir gün, arkadaşım Ali, yanlışlıkla sureyi tersten okumaya başlayınca hepimiz kahkahalara boğulduk. Hocamız bile gülmekten kendini alamadı ama sonra nazikçe doğrusunu gösterdi. Ali’nin yüzü kıpkırmızı olsa da o an hepimizin birbirine daha çok bağlandığını hissetmiştim.
Hocamızın verdiği sureleri ilk ezberleyenlere hocamız küçük hediyeler veriyordu. Bunlar belki büyük hediyeler değildi ama başarının ödüllendirilmesi hepimiz için çok değerliydi.
Kursun en güzel yanı, öğle aralarında yaptığımız küçük pikniklerdi. Annelerimizin hazırladığı poğaçalar, börekler ve ev yapımı limonatalar masaya dizilirdi. Bir gün, Zeynep’in annesi hasta olduğu için ona yiyecek hazırlayamamıştı. Zeynep üzgün bir şekilde köşede otururken, herkes kendi yiyeceğinden bir parça ona ikram etti. O gün, paylaşmanın sadece yiyecek değil, kalp paylaşımı olduğunu öğrenmiştik.
Hocamız bir gün bize, “Kuran’ı anlamak, onu yaşamaktır,” demişti. Bunu anlamamız için bir oyun oynattı. Her birimiz, öğrendiğimiz bir ayetten ilham alarak bir iyilik yapacaktık. Ben, komşumuz Fatma teyzeye yardım etmeye karar verdim. Onun bahçesindeki çiçekleri suladım ve o gülümseyişini hiç unutmadım. Bu, Kuran’ın sadece okunan bir kitap değil, hayatımıza rehber olduğunu anlamamı sağladı. Benim ayetim şuydu; Ey iman edenler, eğer siz Allah’a (Allah adına İslam’a ve Müslümanlara) yardım ederseniz, O da size yardım eder ve sizin ayaklarınızı sağlamlaştırır. (Muhammed Suresi, 7. Ayet)
O yaz Kur’an’a geçtim. Annem öğrendiklerimi unutmayayım diye beni sürekli çalıştırdı. Öğrendiklerime bu bağlılık ile imam hatibe gitmeye karar verdim. Adapazarı’nın en büyük okullarından biriydi okulumuz. Ortaokul ve lise beraberdi. Çok başvuru olduğu için sınav yapıldı. Bu, hayatımda girdiğim ilk sınavdı. Bütün aile sonuçları heyecanla bekledik. Sonuçlar açıklandı, çok istediğim okulumu kazanmıştım. Severek okudum okulumda. Yazları camiye gidip bana Kur’an öğreten Şuayip Hoca’ma yardım ettim. Ben de çocuklara harfleri öğrettim. Yarışmalar hazırladım. Onların yaz tatillerini dopdolu geçirmelerine yardımcı oldum.
Yaz Kur’an kursu, sadece dini bilgilerle değil, dostlukla, neşeyle ve hayat dersleriyle dolu bir zaman dilimidir. Her yıl okullar kapanınca tüm camilerde Kur’an kursları açılıyor. Belki eskisi kadar rağbet yok gibi görünüyor kurslara ama durum öyle değil. Birçok vakıf, dernek, cemiyet yaz etkinliği hazırlıyor. Bunun bir basamağını da Kur’an kursu oluşturuyor.
Kur’an’a küçük yaşlarda sımsıkı sarılanların gelecekleri daha sağlam oluyor. Kur’an’la yoldaş olanın yolu hep açık ve gül bahçesi oluyor. Kur’an’la dost olan hiç yolda kalır mı?
