Bayramı Karşılarken

Bütün hamdler, bütün aşklar, bütün sevgiler, bütün muhabbetler Hazreti Allah’adır.

Bütün selam ve minnetler gözümüzün nuru Efendimiz Muhammed Mustafa’yadır.

Bayram, Ramazan’ın kabul olunmuş şükrü ve hamdidir.

Bayram, gölgesiz dil, gölgesiz hamd, gölgesiz varolma sevincidir.

Yetimin başını okşayan eldir bayram, gözümüzün perdesini sıyıran varlık nurudur.

Tevbemize tevbe, tevbesizliğimize tevbe, günahlarımıza tevbedir.

Aftır, bağıştır, Yüce Mevla’nın isimlerinin kalbimize dolduğu huzurdur.

Hamdolsun birliğine Rabbim,

Hamdolsun hamdin Rabbine.

Bir denizi geçtik, bir daha geçtik, bir daha, bir daha derken gölgemizi toplayıp bir kenara koyduk; elimiz birliğine, varlığımız miracına değdi huzurun.

Biz Sen’i bildik, Sen’den başka bir şey bilmedik. Sen’den başka bir şey bilme iddiasının cehennem olduğunu bildik. Bize bildirdin, hamdolsun. Bize öğrettin, hamdolsun. Bize beyan ettin, hamdolsun.

Bizdik, bir olduk. Bir olduk, birliğin kapısına durduk. Durduğumuz yerde Sen vardın. Durmadığımız yerde Sen vardın. Sen’i Sen’le bildik. Sen’den gayrısının da Sen olduğunu bildik. Bütün Senler Sen’i zikrediyordu. Bütün başkalar Sen’i zikrediyordu. Bütün Sen’ler de Sen’din, bütün başkalar da Sen. Yani bütün benlerde Sen’din, bütün başkalarda Sen. Sen’den Sana bir yürüyüş olduğunu bildik ömrümüzün.

Bayram da Sen’din, seyran da Sen. Zikrimiz Sen’din, derdimiz Sen’din, efkârımız Sen. Sen ne güzel Sen’sin Rabbim! Sen’i nasıl anlatsam bilmem ki! Sana nasıl âşık olsam bilmem ki! Sen’i nasıl sevsem, Sana nasıl ağlasam, nasıl gülsem, o mübarek cemaline nasıl yüz sürsem! Bilmem ki, nasıl bilsem! Bilmem ki, nasıl bilmesem!

Hamdolsun, hamdolsun, hamdolsun…

Bayramınız mübarek olsun.