Koygun seslere yenik düşmekten yoruldu
Çelikten bir baltanın yonta yonta büyüttüğü yaralar
Kırk yıldır mırıldanan bir ırmakta yıkıyorum ruhumu
Ölen çocukları teklifsiz içime gömüyorlar
Gece kadar cesur değilim
Korkuyorum karanlığı dansa kaldırmaktan
Mutlu görünenler ki en çok saklayandır yaralarını
Onlardır maltızda bağdaş kuran rüzgâr-ı muarız
Bütün şehirleri güzelleştiren bir şeydi senin gülüşün
Ben senin limansız denizlerine demirledim zamansız
Bir yalvacın ilk yılları kadar yalnızım
Yeni bir dini anlatmak için
Elbet kelimelerin de kalbi vardır
Sen varsan yoksul değildir hiç kimse
Benimki bir tövbenin telaşına düşmek
Hesap kesim tarihinden önce
Annemin söylediği ninnilere aldanıp uyudum
Ama büyümedim ben, büyütemedim aşkı
Müdana etmedim hiçbir bahara
Gecenin söküklerini diken
Elbet onaracak sabahları da
Kutsal vadilerine çağır beni yalınayak
Bir dağın içine kapanayım
Sırlarımdan bir bahçe yeşersin sabahları
Davud’un sesiyle uyanayım
Sonra Davud’a ses verenin sesiyle
Demiri yumuşatan o ses
Uyarsın beni ya cibalu evvibî emriyle
Her âşığım diyene özenip durma şair
Her mevsim yanaşmadır kışın yanında
Yasak elma ki bizde besmele ile yenir
Bütün sevgiler çocuktur
Adam olacak çocuğa aşk denir
