İnsanların çoğu makam, mevki ve zenginliğe önem ve değer verir.
Onları önemser, önceler. Onların dikkatini çekmek, onlarla beraber olmak; dost, arkadaş, yakındaş olmak ister.
Bir noktaya kadar anlaşılabilecek hissiyattır bu. Kimilerinin şerrinden emin olmak, kimilerinin bazı zahiri nimetlerine nail olmak için başvurulan bir yol olarak…
Burada göz önünde tutulması gereken husus, şahsiyetinden taviz vermemek, yalakalık yapmamak, küçücük veya büyücük menfaatler için insaniyetini yitirmemektir. Bu da kolay değil tabi…
Tüm bunlar bir yana baştaki sorunun cevabını hepimizin bulması gerekiyor. Zengin dostunuz, makam sahibi arkadaşınız, nüfuz sahibi bir yakınınız, zor anınızda çare için başvuracağınız bir tanıdığınız vardır muhakkak.
Peki bir fakir dostunuz var mı?
Zaman zaman ziyaret ettiğiniz, görüştüğünüz, haberleştiğiniz bir dost.
Efendimiz Aleyhisselam’ın, fakir bir köylü olan Zahir’le (ra) hediyeleştiği gibi güzel bahanelerle destek olduğunuz bir dost.
Nail olduğunuz nimetlerin hamdine, şükrüne vesile olacak bir dost.
Eksiği olmayan ve sizi rahatsız eden fazlalıkları ile hareketinizi kısıtlayan evinizde bunalırken, ibate için odalarında çaresizliğe gömülü bir dost.
Sizdeki zekât ve infak emanetlerini tevdi edeceğiniz, ettireceğiniz bir dost.
Akşam yemeğinde ekmek çorba, kahvaltıda ekmek zeytin ile yıllar boyu yetinmenin şahidi olacağınız bir dost.
Kışın gelmesiyle yüreğinin üşüdüğü, evini ısıtmak için üşüyen yüreğinden gelen sıcaklığa üç beş kömür odun da eklemek için koşuşturan, endişelenen bir dost.
Servis parasını denkleştiremeyince çocuğunu yürümeye ikna eden, bunun için binbir söz uyduran, binbir surata bürünen, binbir delil getiren, binbir ciddiyet/gülücük gösteren sonra da kendisine binbir kahır yükleyen bir dost…
Olanları tebrik ediyoruz, eyvallah…
Şayet yoksa da yapılması gereken belli zaten…
