Haziran Günlüğünde Unutmabeni/Mavi

Şair: Yasemin Kapusuz

Ney hüznüyle, sessizce doğulur ölümden, maviye.

Seni özlerken şiirler, elips dönmeyi unutur dünya.

Tükenir gün batımları, yaz akşamları, esen yeller…

Zil sesini duymaz olur gözler, şairin “sen” dediğini…

Kayıp ağustos, kendi karanlığını dinlerken sularda.

Kırk dört derece arifede, nasıl saklanır tahtın senin?

Şifreli valizlerde çapı yerkürenin ve koordinatları içimin?

Bu yol, kederle gülümseyen yazın eşsiz kuraklığına…

Azığım, tekke kokusu, saksıda unutmabeni, gözlerimde sen.

Aşk ve ecel,  ikisi de biletsiz yolcu, devasa cüce gölgelikte.

Elveda… Bir de seni seviyorum, nergis dolusu avlularda…

Tanrım diyorum, sesim bana yabancı, nefes mi lazım biraz?

İmdat! Mideme oturdu yordamsız, darası alınmamış hayat.

Dizelere buğday ekmeyi de unuttum, can suyu vermeyi de.

Resim bile terbiye olurken kaplumbağayla, Molla’ sız.

Kırk bir yıldır dünya kokuyor hırkam, ütüsüz, tiril tiril rüya!

Halim hal değil, nihayetsiz eylülle, külliyede neferim sanki.

Fanusuna sığmayan bendeyim sende, sen mavi, haziran.

Avuçlarımda güne karşı yığınlarca set çekilmiş dua,

Hangi dilde susmalıyım, bilmiyorum, hiç… unutmabeni.