her can aslına mukadder

Şair: Mehmet Zahit Uzun

Neslini yaşatmak ister insan fıtri,

kundağa da sarılsa en masum vahşi

yollara koyulur terk eder inini

heyhat ki işte hayvan nefsi,

Nerede kaldı anası nerede terbiyecisi?

endamına kavuşsa da ufaktan iriye

Saksıda da dursa, Hüdai nabit bile

Rayihaya mütealliktır nebat ıtri

Sonra her canlıyı bekleyen kader

Beklese de kaçsa da toprak çeker

Çünkü her canlı gibi insan da fani,

La Yemut’un insana en yüce bahşi

Hayat devr-i daim olsa da ölüm ani

O Hayat ki herkese birer altın tepsi

Ölüm anı gelmesin unutturur dinini