Kebîkeç

Şair: Hüseyin Çolak

Duydun mu kebîkeç?
Ömrü ruhuna uyumlu
Beden aramakla geçen
Doğulu ermişleri
Nuh olmaya özenip
Tanrı gözetiminde
Gemiler yapmaya yeltenenleri

Müteal bir halin
İhtimaline varmak için

Çıkarıp sırtındaki abayı
Üşür diye
Gecenin üstüne serenleri

Ah kebîkeç!
Herkes kendi saksısında
Yetiştirir kendi melankolisini

Kalbin yenilgisi budur er geç

“Aşkta kıyasa yer yoktur” demişti sika bir râvi
Zamanın kırışık sayfasına yazılan bir şiirin
Taşırken düşürüp kırmışız imgelerini

Kurtlara yenildim
Eyüp değilim kebîkeç
Kalandan mıdır eksilen bölünenden mi?
Boynumuzdaki benden mülhem
Kundağa sığmayan bebekler mülkü
Yeni koparılmış bir çiçek ürkekliği
Künyemizde bu ölümlüdür mührü

Renkleri kirlettiler
En çok da ölümün o beyaz rengini

Yedi uyurlara öykündüm
Ağzımda yenilmiş harfler

Hayatta fazla kalma dedi annem
Başına ölüm geçer