Makul Şüphe

En çok da doğru anlaşılmaktan korkar insan

Dalların yalnızlığı sanır kuşların göç edişini

Bu yenilgiyi hiç beklemiyordum lüksünde değil ki zaman

Pahalı zevklerim oldu mesela

Sevmek gibi bir de ölesiye özlemek kadar

Sızladıkça gömleğimde yaralar açıldı

Mendilimde safran oyalar

Saklı bir sızıyı göğsünde taşıdıkça

Hangi kumaş yakışır bu aşkın eşkâline

Geçti kasımpatısız bütün kasımlar

Ama ben yine de gücenmedim ölüme

Ölümün albümünde kaldı yasak fotoğraflar

Makul şüphedir ten söküğünü onaran

Zülüfleri dağılan bir çocuğun alnında

Paslanan anne dudağına münhasıran

Parkı olmayan bir Gülhane’nin

Yoğun bakım yazısının altında

Her sabah susarak öldüm ben

Yalanlanan yalvaç kadar kırgın bir kalbi

Bir de her çocuğun yüzünde

Anne diye okunan o gözleri

Bırakıp iki yorgun tabure gibi karşılıklı

Bir sahil çay bahçesinde münzevi

Belki de unutmak öldürüyor

İçimizdeki çürüyen cesedi

Üst aramasından geçiriyorlar beni

Kırgın bir yüzün hava sahasından geçerken

Öldüm buralı değilsin dediler

Yaşasaydım rehin alacaklardı

Gözlerim güzel karinesinden