Ben ki memleket gibiyim bazen.
Şehrim kadar dağınığım, şehrim kadar kırgınım insanlara…
Bir kış biriktirmişim içimde, bir koca mevsim nasıl da sığmış küçücük yüreğime…
Nasıl anlatsam, böyle bir kar kış sanki, biraz da feryat figân, her şeyden biraz biraz işte…
Siz bilir misiniz, benim memleketim kışları çok soğuk olur.
Dumanı tüten evleri, soğuk briketli boyasız duvarları, damları soğuktan çatlamış betonları, sokağa üfleyen bacaları vardır.
Aynen zehir gibi kokar soba dumanları ama,
Ama içime çekince güvende hissettiğim memleketim…
Kaçtıkça çamurunda bir kez daha kirlendiğim, yandım dedikçe güneşi tepesinden vuran çınar ağacı gibi beni de büyüten,
Yokuş sokaklarında cepleri yamalı, paçası kısa bir kız çocuğu büyütür gibi…
Ben ki memleket gibiyim bazen.
Anadol bir arabanın arkasında rüzgârdan saçları karışan, nefesi umutla harman olup anılan,
Ya da elleri buruşmuş beli bükülmüş bir kadının yeşil gözlerindeki isyan gibi sessiz çığlıklarla bağıran bir başka kadın…
Dev görünümlü sopasını kollarıyla, vicdanını cepkeninin cebinde divik divik saklayan bir adamın çaresizliği…
Siz bilir misiniz ki?
Ben, memleket gibiyim bazen…
