Anlamak yalnızlıktır diyordu Rilke
İyi halden tahliye olan kuşları saymazsak
Yaşamak iyi gelmiyor yenik düşene
Geceleri rengi maviye dönen bir kentte
Minarelerin bile yağmurda ıslandığını
Fark edemeyecek kadar meşgulüz işte
İnsan ki derdinin izinden gider
Susmadan söylenmez hiçbir söz bizde
İçimde ne batsa akşam diyorlar
Bir ırmak nasıl yıkayabilir kendini
Bilinir mi kimin hatırınadır bahar
Beklemekle düzelmiyor gökyüzünün rengi
Bırak yara almadan geçeyim gözlerinden
Züleyha’nın sınadığı konukların
Akıbeti korkutuyor beni
Sen gittin ben kaldım bütün yokluklar arasında
Yaşıyorum zannetmen için dudağımdaki gülüş
Öldürmeyen bu kaçıncı yara
Kaybettim kalbinde uyuduğum o kenti
Kime sorsam dünyadan alacaklı
Meryem olmamı bekleme benden
Alışmak unutmak kadar yüz kızartıcı
Benim alnımdan geçer
Bütün Züleyhaların yazgısı
Molozlarımda mezat
Enkazımda mutena bir el
Münteha meyyit hükmünde
Parçalı kırık içimdeki kent
