Mucizeler

artık neye yarar vakit

kaybettiğim yüzleri ve isimleri ararken

bir şey var süregelen

kalubeladan beri

ve haşre değin

tertemiz zamanları

yahut kirlenmişi bile kirleten

ve siz yabanıl gülümsemeleri taklit ederken

tüm ezberleri temize çeken

bizse gözlerimiz yerde

yahut kimi zaman göğe bakıp

bir mucize beklerdik

kim bilir göğün çatırdamasını

hiç olmazsa toprağın yarılmasını

kurtlar ulurdu görmediğimiz

ve aklımıza gelirdi

üşüyen elleri hiç tutmadığımız

oysa ağaçlar

yapraklarını döküyordu

her sonbahar

yağmurlar indiriyordu bulutlar

her sabah güneşi doğuruyordu dağlar

ve ah anneler

müstakbel katilleri emziriyorlardı

beşiklerinden alıp

sonra yine kundaklarına sarıp

gözlerin kurşun olduğu zamanlar vardı

karanlıkta veya aydınlıkta

vurulanlar vardı

yaralarıysa hep başkaları sarardı

kimi kendi içine ölürdü

kimi başkasının içinde ölürdü

ve bazen soğuk bir neşter

tüm ateşleri söndürürdü

kaybolan bir kuzuya ağlayan

bir koyun bir de çoban

anne merhameti

ve mal sevgisi

gözyaşı da renksizdi

tıpkı su gibi

teninin renginde ağlardın en fazla

kalın bir yorgan gibi

örterdi toprağı karlar

ve yine gelirdi baharlar

yuvalarından bir bir çıkardı karıncalar

ordusu incitmemiş Süleyman’ın

ve yüreğine surlar üflenmiş Belkıs’ın

mucizeler beklerdik

biz yine de

anlamasını isterdik

taşın taş olduğunu

suyun su olduğunu

insanınsa insan olduğunu

eyersiz ve yularsız bir ata

çocukluğumuzu yüklerdik

ve bir masumun

bir damla kanı düşünce toprağa

denizlerin kararmasını beklerdik

oysa tüm acıları soğutur toprak

zamansa bırakır çaldıklarını

kulpsuz bir kapıyı açarak

mucizeler beklerdik yine de

oysa ne zaman gizleneceğini bilir ay

ve ne zaman doğacağını bilir güneş

akrepleri can çekişirken

tüm saatlerin

Şark’ın kandilleri sönerken Endülüs’te

yüreğini yırtan bir türküyle

diz vurur toprağa babalar

sonra anneler ağlar

beşiğinden çıkamayan bebelerine

eşyalar sahiplerini bir bir boğar

ve herkes kendi katilini kutsar

10 Aralık 2022 – Trablusşam/Lübnan