Rivayet

şark masalları ile büyüdüm

ecinniler, devler -bazen eşkıyalar-

ve gözlerini göremediğim bir prenses

dolaşırdı rüyalarımda

hepsinden korkardım ben

en çok da gözlerini bile göremediğim

prensesten

ve dedem

kırılmış cevizler bırakırdı avucuma

zembereği boşalmış saatlere

tutkum yoktu henüz

imlâm da bozuktu

yazmam vardı da okumam hiç yoktu

sonradan öğrendim mesela

Kraliçe Mary’nin hikayesini

suyu bilirdim ama

sonradan gördüm denizi

bu nedenle bir süre sakladım seni

içimin karasal ikliminde

sonra bahar yürüdü içime

kılcal damarlarımdan çıkıp gittin sen

böylece öğrendim ölülerin de konuştuğunu

ve mezarların taşlardan ibaret olmadığını

Spinoza da Aquinas kadar deliydi

bana göre

ta dedemi kaybettiğimde anladım bunu

bir süre söylemedim kimselere

sonra unuttum ben de

ah zamanı belli zamansız ölümler

ve değil mi ki

ölünce en sevdikleri gömüyor insanı

bir nisan akşamı

unuttum bütün şarkıları

ve kumsalda bekleyen

butimar kuşunu

kayboldu tüm kağıtlarım

bir kalem kaldı sadağımda

bir de üç beş su tanesi avucumda

tuzu bıraktım sonra

dikenli bir tel gibi giriyor aramıza

perdeleri çekilmiş evler

bu sızı neyin remizi

havf ve reca

-üç harf beş nokta-

sabır da sevincin anahtarı

kuşların kanadı kadardı insanın duası

aklımı çeliyor

bedevi hayallerini süsleyen vahalar

ve yine şu kuşlar

18 Nisan 2020 – Trablusşam/Lübnan