İnsan hangi yaşta ise o zamana kadar biriktirdiğinin sonucudur.

İlmek ilmek dokuduğunun kendi kişiliği olduğunu hep bir sonraki adımda görür.

İnsan yaşlanınca hikmetli olmaz, bilge olmaz, ufku açık olmaz; çok şey görmüş-geçirmiş olur en çok.

Yaşadığı olaylardan doğru bir sonuca ulaşamamış olabilir.

Niye yaşadığını hiç düşünemeden sonlara doğru gelmiş olabilir.

Bir kariyer, bir iş, bir aile, bir üst makam meşgalesi fazlasıyla tutmuş olabilir onu.

Hayatı boyunca dünyaya koşturup yapması gereken esas gündemler sonlara doğru aklına gelmiş olabilir.

İnsan iyi olma iradesi ortaya koyup hayatı boyunca bunun mücadelesini verirse iyi olur.

Gönlünü geniş tutup, kardeşinin hamlığına katlanıp, kötülük gördüğünde bile iyilik yapıp hayatının sonuna kadar bunu devam ettirirse iyi olur.

İyilik yapmak hayatında sıradanlaşırsa iyi bir insan olur.

İnsan vermeyi bile temrinsiz yapamaz.

Doğru vermeli, incitmeden vermeli, fark ettirmeden vermeli, sürekli vermeli, zorda iken vermeli, dostuna vermeli, komşusuna vermeli, fakire vermeli, infak etmeli…

Temrin olmadan güzel veremez, ikram edemez, vermeyi bilemez.

İnsan hayatı boyunca hikmeti ararsa hikmetli olabilir, hikmetli bakabilir.

Allah’ın ikram ettiği önündeki güzel işleri yaparsa bir sonraki daha büyük, daha güzel işleri görebilir, yapabilir, gözden kaçırmayabilir.

Peygamberimizin ifadesiyle “Kişi doğru söyleye söyleye doğrulardan yazılır…”

Yani bir kez doğru konuşmamız yetmez, bir daha yetmez, bir daha…

En kritik zamanlarda, en zor durumda kaldığımız zamanlar, küçücük bir doğru olmayan söz konuştuğumuzda büyük meblağlarda para kazanma ihtimalimizin yüksek olduğu durumlarda bile doğru söylemek, ısrarla söylemek, tekrar tekrar doğru söylemek…

Şu anda bu yazıyı okurken saatimize bakıp tam o anda öldüğümüzü varsaymak gibi bir pratik yapabiliriz.

Tam o anda ölmüş olsaydık “Vay be, çok güzel bir zamanlama, bugün şunları, şunları yaptım, dün şu güzel işleri yaptım, planlama yaptığım, üzerinde çalıştığım şu güzel işler vardı, son bir ayda, son üç ayda yapacağım işler şunlardı.” gibi dolu bir dosyamız mı olurdu yoksa “Çok zamansız oldu, daha beklemiyorum.” türevi cümleler mi kurardık?

İşte çok büyük olasılıkla saatimize baktığımız o andaki durumumuzla bu dünyayı terk ettiğimiz durumumuz aynı olacaktır.

Matematiksel olarak böyle. Biz bunu görmek istemezsek de psikolojik olarak sadece bir müddet görmemiş olmuş olacağız.

Özetle bu dünyaya son bakışını yaptığındaki yüz ifadesi, hayatı boyunca kişinin biriktirdiğidir.

Suriye’deyiz.

Burası medeni dünyanın kör numarasına yattığı yer.

Burası hak, hukuk, adalet ve özgürlükten bahseden ikiyüzlü dünyanın tüm yalanlarının ortaya döküldüğü yer.

Burası, suskun dünyanın gözü önünde küçük çocukların büyük silahlarla katledildiği yer.

Burası, ABD ve Rusya gibi haydut güçlerin kendi çocuklarının daha lüks bir yaşam sürmeleri için tüm Suriyelileri katletmeyi göze aldığı yer.

Burası, batılı şer güçlerin ümmeti Muhammed’in buradan dirileceğini bildiği için tüm lejyonerlerini sahaya sürdüğü Bilad-i Şam toprakları.

Dedim ya Suriye’deyiz.

Uzadıkça uzayan çadırların yanından geçiyoruz.

Yanından değil, içinden geçiyoruz, kendimizden geçiyoruz.

Tarlalarının bir köşesine birer inci gibi kondurdukları taştan evleri birer harabe yığını şimdi, ne kapısı kalmış ne yeşil bir dal.

En son ne zaman mesut bir an yaşadılar o güzelim avlulu evlerde?

Eş dostla buluşup koyu bir muhabbete daldılar, yemeklerini afiyetle yiyip kahvelerini içtiler.

İnsan.. düşünmeden edemiyor.

Babaların genç yaşta bellerinin büküldüğü bir keder diyarı burası artık. Annelerin yüreği kan revan..

Çığlıklarla, çırpınışlarla inadına bir tutunma çabası, bombaların, tankların gölgesinde solan bir çiçek..

Bir de günahsız çocukların gözlerinde okunan beddualar, lanetler..

Suriye’deyiz.

Gecenin karanlığında ilerlediğimiz yol dünyanın gidişatına ne kadar da benziyor!

Elektriklerin kesik olduğu muhitlerde ay ışığı yolumuzu aydınlatıyor.

Allah var gam yok diyoruz.

Bütün çadırlardan aynı sözler yükseliyor göğe doğru.

Suriye’deyiz.

Ölüm kusan silahlar altında yurtlarında kalmakta direndiler, bugün biter yarın biter derken daha da büyüdü acıları. Bir bir tükendiler, yokluğa, soğuğa, açlığa sürüklendiler. Sevdikleriyle beraber evlerini de kaybedince tutunacak dalları kalmadı. Türkiye sınırında derme çatma çadırlarda yaşam mücadelesi veren mazlum bir halkın sessiz ağlayışları, iniltileri doldu kulaklarımıza, kanadık..

Ey hikmetinden sual olunmayan Allah’ım, bunun büyük bir imtihan olduğunu biliyor ve inanıyoruz.

Elbette zalimlerin ne denli korkunç yaratıklar olduğunu, Burûc sûresinde ateş dolu hendeklere Allah’a inandıkları için müminleri atan ve hendeğin etrafında oturup onları seyreden ashâbü’l-uhdûd’tan çok iyi tanıyoruz.

Ancak bu yaşanılan zulümlere seyirci kalmanın Müslümanlara asla yakışmadığını da biliyoruz.

Susuyoruz.

Suriye’deyiz.

9 yıldır asrın en büyük Firavununa kafa tutan çaresiz insanlarla beraberiz.

Özgürlüğü istedikleri için lüks evlerini bırakıp çadırlarda yaşamayı kabullenen onurlu insanların yanındayız.

Yıllardır yoksulluk ve sefalet içinde ayakta kalma mücadelesi veren güzel insanların yanındayız.

Suriye’deyiz.

Emperyalist güçlerin yüzyıl önce cetvelle çizdikleri sınırdan Türkiye’ye giriyoruz.

Yorgun, bitkin bir şekilde sıcak bir yer bulup oturuyoruz.

Ancak içimizde üşüyen çocuklar var, ısınamıyoruz.

Suriye’de çocuklar çok üşüyor.

Ah Suriye, dinmeyen sızımız…

Hoş geldin sen çocuğum.

Bak, bu insan, bu ağaç, bu kuş

Ayağının altındaki bu kara toprak

Hepsi senin bu çatının altında

Neler görüyor, neler duyuyorsan.

Önce benden başla istersen,

İnsandan başla, öğretmenlerinden.

Hepsi senin için varlar onlar.

Üzüleceklerse bir gün sen üzüldün diye

Sevineceklerse sen sevindin diye.

Kaşları çatılırsa bekle

Okşayacak saçlarını elleri.

Bu kitap, bu defter, bu silgi

Nelerse ki o senin güzel eşyaların

En güzellerinden aldın onları

Kim bilir hangi müstesna köşende sakladın

Sonra kitaplarını aldın kapladın

Senin olduğunu belirtir yazılar yazdın.

Onlar değil, sen hoş geldin çocuğum.

Üzüm, güneşten ışığını ala ala kızarır.

Ağaç, en güzel, taze fidanken gereken şeklini alır.

Öğretmenin ektiği tarlada yıllar sonra bir gül biter.

Sen bitersin çocuğum.

Kadîm asırlarda usta bir şair

Dikenden güller umar ve sular dikenleri.

İyi bilirim ki sen bir gülsün

Burası bir saksı

Çevrende haylaz rüzgârlar

Ve azgın dalgalar

Kuşlardan martılar.

Hepsinin üstünde sen

Başın dönük güneşe doğru

Güneş neredeyse oraya doğru

Sen hoş geldin çocuğum.