Eylül Risalesi

İlkin kararıyor yüzüm
Yorgunluğum artıyor
Dağa taşa ağıtlar yakıyorum
Yılanlar çıyanlar izliyor beni
Çılgın bir dalgaya kapılıyorum
Cömertçe emiyor kanımı toprak
Toprağı kışkırtıyor
Müthiş bozguncu oluyorum.

Ah eylül ah kara eylül
İnsanlar boğazlandıkça
Çocuklar ağladıkça utanıyorum
Bombalar patladıkça evlerin üstünde
Kimyasal silahlar atıldıkça utanıyorum
Çaresi yok ayağa kalkmalıyım
İnsanım, dağ ve çiçek tutkularımdandır
Aşılmaz bir yanım kalmıştır mutlaka.

Ah eylül ah kara eylül
Fırtınalar koparıyor mührünü ağzımın
Zarif bir öfke ile boğuluyorum
Depremler oluyor damarlarımda.